لنگش در جوجه کشی

لنگش در جوجه کشی

عوامل متعددی میتواند منجر به بروز لنگش در گله گوشتی شود.

عوامل تغذیه ای ، عفونی و مدیریتی شایعترین دلایل لنگش در گله گوشتی میباشد.

عوامل تغذیه ای : میتواند به کمبود و یا متعادل نبودن کلسیم، فسفر، ویتامین D3، کولین، منگنز، و .. اشاره نمود.

منابع تامین کننده DCP،MCP، مایکوتوکسین ها نیز باید لحاظ گردند. از طرف دیگر بسیاری از مراکز تولید

خوراک طیور از آنزیم فیتاز در خوراک استفاده نموده که غالباً میزان مصرف آن 50-100 گرم در تن بوده و آیا

کارخانه های خوراک به چه میزان در MIX نمودن این مقدار در 1 تن خوراک موفق هستند باید در خوراک و در

فارم بررسی شود. لذا مرغدارانی که از آسیاب و میکسرهای کوچک و عمودی استفاده می کنند غالباً با مشکل MIX

نمودن مواجه هستند.

عوامل عفونی : عوامل عفونی متعددی در ایجاد لنگش، عفونت مفاصل و یا تاندون ها نقش دارند. MS،

استافیلوکوک، رئو ویروس، COLI، E،CAVو .. جزء پاتوژن های ایجاد کننده لنگش و عفونت مفاصل و یا تاندون

میباشند. انتقال عمودی و یا افقی آن باید با بررسی وضعیت گله مادر و آلودگی فارم پرورش بررسی شود.

عوامل مدیریتی: شرایط هچری مانند دما و رطوبت، نحوه شمارش و انتقال جوجه به داخل کارتن و یا جعبه، شرایط

پن مادر به لحاظ دما و رطوبت که در صورت نامناسب بودن منجر به کاهش دریافت آب و خوراک میگردد، تراکم و

همچنین کیفیت بستر که در صورت نامناسب بودن درماتیت کف پا را خواهیم داشت همگی تاثیرگذار هستند.

بطور کلی رفاه پرنده عامل اصلی در پیشگیری از لنگش میباشد. رفاه پرنده یک مفهوم کلی بوده اما شرایط مناسب

تغذیه ای، بهداشتی و توانایی حرکت مناسب پرنده را میتوان در نظر گرفت. بطور معمول میزان برآورد لنگش توسط

پرورش دهنده پایین تر از میزان واقعی آن در گله های گوشتی میباشد.

طی یک بررسی صورت گرفته در اتحادیه اروپا 10-30% پرندگان گله های گوشتی از اختلالات دردناک اندام های

حرکتی، عفونت مفاصل و استخوان ها و مشکلات اسکلتی رنج میبرند. یکی از عوامل تاثیرگذار در این عارضه رشد

سریع در طول هفته اول زندگی میباشد.

جیره و برنامه های غذایی مختلف میتواند این رشد را تحت تاثیر قرار داده و موجب افزایش و یا کاهش رفاه پرنده و

متعاقباً لنگش شود. مشخص گردیده است که لنگش در گله های گوشتی با کاهش آهنگ رشد پرندگان در هفته اول

کاهش یافته و پس از رشد و توسعه سیستم اسکلتی میتوان سرعت رشد را افزایش داد بی آنکه وزنگیری پایان دوره و

وزن نهایی لاشه تحت تاثیر قرار گیرد.

در یک تحقیق صورت گرفته، از سیکل های 48 ساعته متوالی خوراک دهی استفاده شد. به این ترتیب که 7 روز

ابتدایی جوجه ها طبق خوراک آغازین استاندارد تغذیه شدند و سپس بعد از آن تا 28 روزگی بطور چرخشی هر 48

ساعت با جیره (انرژی پایین-پروتئین بالا)و سپس (انرژی بالا-پروتئین پایین) تغذیه شدند (10سیکل). پرندگان از

روز 29 مجدداً جیره استاندارد دریافت نمودند. این رژیم غذایی موجب کاهش لنگش در پرندگان و از طرف دیگر

امکان رسیدن به وزن بالای کشتار در پایان دوره را فراهم نمود.

روش تغذیه متوالی به عنوان مثال ذکر گردیده ولی آنچه بدیهیست این نکته است که جهت کنترل و کاهش لنگش در

گله های گوشتی باید مدیریت رفاه پرتده در گله به خوبی صورت گیرد.

                                                                                       دکتر سروش خادمیان

                                                                           دستیار تخصصی بهداشت و بیماری های طیور